Jakie są zwolnienia i bonifikaty w opłatach w podatku od nieruchomości i z tytułu użytkowania wieczystego? Czy osoby starsze są zwolnione z danin?
Zgodnie z art. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące właścicielami lub posiadaczami samoistnymi nieruchomości lub obiektów budowlanych, użytkownikami wieczystymi gruntów, posiadaczami nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich części, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego.
W art. 7 ustawodawca umieścił enumeratywny katalog zwolnień przedmiotowo-podmiotowych od podatku od nieruchomości. Katalog ten nie zawiera w swojej treści zwolnienia dla osób starszych ze względu na osiągnięty konkretny wiek bądź sytuację materialną.
Można jedynie wyczytać, że zwolnieniu podlegają grunty stanowiące działki przyzagrodowe członków rolniczych spółdzielni produkcyjnych, którzy spełniają jeden z warunków: a) osiągnęli wiek emerytalny, b) są inwalidami zaliczonymi do I albo II grupy, c) są niepełnosprawnymi o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, d) są osobami całkowicie niezdolnymi do pracy w gospodarstwie rolnym albo niezdolnymi do samodzielnej egzystencji.
Konstytucja RP w art. 168 daje możliwość jednostkom samorządu terytorialnego uchwalania wysokości podatków i opłat lokalnych w zakresie ustalonym ustawą. Wobec powyższego, na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych gmina ma możliwość ustalania zwolnień w podatku od nieruchomości tych nieruchomości, które położone są na ich terenie. Zaznaczyć należy jednakże, że gmina może dokonać jedynie zwolnienia przedmiotowego. To oznacza, że zwolnienie określone w art. 7 ust. 3 wspomnianej ustawy może dotyczyć wyłącznie przedmiotu, a więc nieruchomości wykorzystywanych do różnego rodzajów działalności. Gmina nie może zatem zwolnić z obowiązku zapłaty podatku od nieruchomości emerytów, rencistów, osób ubogich, rodzin wielodzietnych czy bezrobotnych.
Kwestie związane z opłatami za użytkowanie wieczyste reguluje z kolei ustawa o gospodarce nieruchomościami z dnia 21.08.1997 r. Zgodnie z brzmieniem art. 71 ust. 1 wskazanego aktu prawnego „Za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne.” Ustęp 4 jednoznacznie wskazuje, że „Opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Opłaty rocznej nie pobiera się za rok, w którym zostało ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Właściwy organ, na wniosek użytkownika wieczystego złożony nie później niż 14 dni przed upływem terminu płatności, może ustalić inny termin zapłaty, nieprzekraczający danego roku kalendarzowego.”
W ustawie o gospodarce nieruchomościami ustawodawca przewidział obligatoryjne bonifikaty dla wybranej grupy podmiotów wskazanej w art. 74.
I tak: z mocy ustawy przewiduje się, że osobom fizycznym, których dochód miesięczny na jednego członka gospodarstwa domowego nie przekracza 50% przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym rok, za który opłata ma być wnoszona, właściwy organ udziela na ich wniosek 50% bonifikaty od opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, jeżeli nieruchomość jest przeznaczona lub wykorzystywana na cele mieszkaniowe.
Z kolei w/w osobom którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali, korzystają z bonifikaty w formie ulgi w opłatach z tytułu udziału w kosztach eksploatacji budynków. Wysokość ulgi powinna odpowiadać wysokości bonifikaty od opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, udzielonej spółdzielni mieszkaniowej, proporcjonalnie do powierzchni lokali zajmowanych przez osoby uprawnione do bonifikaty.
